Pada awal abad ke-15, tulisan Jawi sangat masyhur dalam kalangan masyarakat Melayu kerana tulisan Jawi merupakan tulisan utama yang digunakan dalam urusan berkaitan dengan surat-menyurat diraja, titah perintah dan penulisan sastera.

Selalu menjadi masalah kepada kita untuk menentukan sama ada perlu atau tidak huruf ا (alif) ditulis apabila pola KV berada di akhir kata. Hal ini terjadi kerana vokal [a] dalam pola KV di akhir suku kata mempunyai kaedah tertentu untuk menentukan sama ada huruf ا kekal atau digugurkan. Kali ini kita bincangkan dua perkara iaitu kekal ا dan gugur ا .

Huruf hamzah sering menjadi perhatian kepada pencinta tulisan jawi kerana memerlukan kefahaman untuk menentukan jenis hamzah yang perlu ditulis dalam perkataan. Jenis dan kedudukan hamzah dalam tulisan jawi mesti mengikut kaedah yang telah ditentukan. Yang berikut ialah jenis hamzah yang digunakan dalam tulisan jawi:

Apabila kita amati ejaan jawi pada kata bantuan dan usahawan iaitu بنتوان dan اوسهاون, terdapat perbezaan pada ejaan suku kata akhir. Kata “bantuan” dieja dengan huruf ان pada akhir kata. Kata “usahawan” pula dieja dengan huruf ون pada akhir kata. Apakah yang menyebabkan timbul perbezaan ini?

Kita sedia maklum bahawa huruf و (wau) Ialah padanan bagi vokal [u] dan [o]. Selain itu, huruf و (wau) juga menjadi padanan bagi konsonan [w]. Yang menarik untuk kita bincangkan di sini ialah konsonan [و] mempunyai hukum yang berbeza mengikut kedudukan dalam perkataan. Antara hukumnya ialah :

Kata dasar ialah kata yang tidak berimbuhan. Kata dasar boleh terdiri daripada satu suku kata (ekasuku), dua suku kata (dwisuku) tiga suku kata (trisuku) atau lebih daripada itu. Kata dasar yang sering kita temukan ialah kata jati Melayu dan sesetengahnya kata pinjaman daripada bahasa asing.

KITA sedia maklum bahawa huruf e untuk bahasa Melayu dilambangkan bagi dua bunyi vokal, iaitu vokal [e] pepet dan [e] taling.

Suku kata tertutup ialah suku kata yang berakhir dengan konsonan. Suku kata tertutup mempunyai dua pola iaitu pola VK dan KVK.